In april 2015 werd de auto verzekerd bij Zelf, op naam van de klaagster. Haar zoon reed een half jaar later tegen een geparkeerde auto aan. Na controle blijkt dat de auto niet op naam van de vrouw staat, maar op naam van haar zoon. Als Zelf de schade afwijst, verklaart de vrouw dat haar zoon de auto op zijn naam liet zetten, omdat zij zelf vanwege haar werk de auto niet kon ophalen bij het garagebedrijf.

Afschriften

Na gesprekken met de consument vraagt Zelf of de consument met bankafschriften kan aantonen dat zij het was die het aankoopbedrag heeft betaald en ook de wegenbelasting overmaakt. Daarop stuurt de vrouw afschriften toe aan de verzekeraar, afkomstig van een en/of-rekening op naam van haarzelf en haar zoon. Er staat op dat bijna drie weken voor de aankoop 1.260 euro contant is opgenomen en er zijn afboekingen voor belasting zichtbaar. Zelf blijft echter bij het standpunt.

Alternatieve scenario’s

Omdat de consument van mening is dat zij de eigenaar is van de auto, klopt ze aan bij Kifid. Volgens haar doen de alternatieve scenario’s van de verzekeraar niet ter zake. Omdat haar zoon bij de aanvraag nog geen 24 jaar was, meldde ze bij het aanvragen wel dat hij ook de auto zou besturen.

Zwartwit

Volgens Zelf is er echter geen ruimte voor onderhandeling. “In het aanvraagformulier wordt gevraagd of het kenteken op naam van de verzekeringnemer staat. Indien deze vraag ontkennend wordt beantwoord, wordt de aanvraag afgewezen. Hier geldt een zwart/wit beleid”, verweert de verzekeraar zich.

Niet aannemelijk

Volgens Zelf tonen de bankafschriften niet aan dat de moeder wel de eigenaar is van de auto. De auto heeft te koop gestaan voor 700 euro. Daarom is het volgens de verzekeraar niet aannemelijk dat het gepinde bedrag bedoeld was voor de auto. “Uit alle informatie blijkt dat de zoon niet alleen kentekenhouder was, maar ook eigenaar en gebruiker van de auto.”

Primaire dekkingsvoorwaarde

De Geschillencommisse stelde zich de vraag of Zelf een beroep mocht doen op de primaire dekkingsvoorwaarden. De vrouw vond van niet omdat er niet uitdrukkelijk naar was gevraagd. Kifid vond dat geen geldig argument. “Artikel 3 van de voorwaarden bevat een zogenoemde primaire dekkingsomschrijving. Dit houdt in dat Verzekeraar met die bepaling de grenzen heeft omschreven waarbinnen hij bereid is dekking te verlenen. Dat staat Verzekeraar vrij.” 

Het is daarom naar redelijkheid en billijkheid niet onaanvaardbaar dat de verzekeraar een beroep doet op deze voorwaarde, schrijft het Kifid. De schade werd terecht afgewezen. De uitspraak is bindend.